Osaka

We wilden naar Japan omdat we er twee jaar geleden waren en heimwee hadden naar de geuren en het licht en de straten en nou ja, we konden het niet goed uitleggen als iemand vroeg wat het dan was, maar Japan had iets met ons gedaan. Letterlijk pijn in ons buik van gemis en terugverlangen als we op tv of in een film Japan terugzagen, Michael vooral, die moest eens hardop huilen in de trein toen hij in de krant een verhaal las over het land dat voelde alsof hij er in een vorig leven geboren was. Voor hem voelde het als thuis, als rust en reuring tegelijk, precies in evenwicht. Voor mij voelde het als léven.

De dronken mannen in de propperige, rokerige cafeetjes op de vrijdagavond, verstopte jazzclubs in de kelders van toevallige grijze rijtjesflats, de precisie, de aandacht, de overgave in elk gerecht, of juist de nonchalance en het gemak waarmee het eten wordt gemaakt, alle kunst, alle schoonheid, de bergen, de bruggen, de huizen en de huisjes, de kalmte en de kleur van groen op het platteland en de gulzigheid, de gruizigheid, de onbeschaamdheid van Osaka in de nacht. En de mensen, natuurlijk de mensen, en wij, daar weer tussen, dat leek ons nou wel wat.